Spiegel zijn

De vorige tekst was van Abdulwahid van Bommel en begon met een prachtig gedicht van Rumi.

Wiens innerlijk vrij is van enig beeld of voorstelling,
is een spiegel voor de indrukken van de Onzienbare,
aanschouwt intuïtief en zonder twijfel
onze meest intieme gedachten,
want de Gelovige is de gelovige een spiegel.  

Ik werd onmiddellijk geraakt door de bovenste twee regels; wiens innerlijk vrij is van enig beeld of voorstelling, is een spiegel voor de indrukken van de Onzienbare. Het raakt een bijna altijd aanwezig verlangen. Het verlangen naar de Bron, Eenheid ervaren, God, verbinding. En ik vroeg me eerlijk gezegd af,  toen ik de tekst ontving (sorry Abdulwahid) waarom de tekst vervolgens ging over de wond. Want spiegel zijn, vrij zijn van enig beeld, vrij van oordelen, enz.  is toch zo mooi!?

Spiegel zijn, leeg zijn,… Het is waarom ik graag boeken lees en een cursus volg over meester Eckhart, een middeleeuwse mysticus. Ook hij spreekt hier voortdurend over, leeg worden van jezelf, leeg worden van het geschapene. Dan kun je een spiegel zijn voor de Onzienbare, niets staat meer in de weg. Soms word ik er moe van. Ja hoor… leeg worden, maar hoe dan?? Hoezo leeg worden van mezelf?? Wat mag ik loslaten? Totdat ik opnieuw ontdekte; het gaat hier om mijn eigen overtuigingen, mijn gehechtheden, interpretaties, ideeën, conditioneringen, programmeringen, enz. Die zijn door het leven heen ontstaan. Maar ze zijn niet zomaar ontstaan. Ze zijn ontstaan om veiligheid te bieden. Dat het vaak schijnveiligheden zijn, is lang niet altijd duidelijk.

Totdat ik in de vakantie een boek van Anthony de Mello las. En hij haalde feilloos, in enkele bladzijden, vele schijnveiligheden omver. Bizar! Uiterlijk was er niets te zien, maar innerlijk gingen mijn alarmbellen op vol vermogen. Vele zekerheden lagen in diggelen. En toen snápte ik waarom Abdulwahid het over de wond had, waar het licht door naar binnen kan komen. Want ook  (schijn)veiligheden loslaten is pijnlijk, spiegel worden/leeg worden, gaat niet vanzelf.

Ik hoor van verschillende mensen dat we in een tijd leven, waarin oude dingen opnieuw worden aangeraakt. Oude (schijn)zekerheden verdwijnen. Gelukkig haalt Anthony de Mello niet alleen omver. Hij geeft ook handvatten om verder te kunnen. ‘Observeer je emoties, zie ze, maar verbind je er niet mee’. Nou dat kost echt moeite ontdek ik, als je er midden in zit. Maar toch…ik ben niet mijn angsten, mijn verdriet. Ik adem vertrouwen in en controle willen hebben uit, elke dag opnieuw en ga voorzichtig weer ontdekken, het klopt; de wond is de plek waar het LICHT naar binnen komt. Zo wordt de spiegel meer zichtbaar.

Ik wens jou en mij licht op ons pad.

Namaste,
Greetje