‘Je bent niet, wie je denkt dat je bent.’ ‘Bist du noch da?’ ‘Wees aanwezig.’
Dat zijn woorden die nog steeds naklinken in mijn hoofd na drie dagen verbleven te hebben in de Benediktushof in Duitsland.

Ik was er voor een zen introductie cursus. Drie dagen in stilte.
Waarom zen?

De uitleg van zenleraar Alexander raakt me.’ Je bent niet wie je denkt dat je bent.’ De jij die je denkt te zijn is ontstaan door je jeugd, door wat je hebt meegemaakt, de normen en waarden van het gezin, het land waarin je bent opgegroeid, moeilijke en mooie dingen die je hebt meegemaakt, enz.
Wie ben je dan echt?? Volgens de mystiek is er iets in elk mens wat niet verandert, wat niet ‘aangetast’ wordt door wat er ook gebeurt in je leven. Het heeft iets te maken met Leegte, God, Allah, Universum, Liefde, hoe je het ook maar benoemen wilt. Het is met je verstand niet te kennen, is alleen te ervaren. Het is een geschenk wat je toevalt of niet. En het enige wat je kunt doen volgens mystici is je leeg maken van alles wat je niet bent. Gedachten, overtuigingen, enz. Wat overigens niet hoeft te leiden tot een mystieke ervaring, een ervaring van eenheid. Het gebeurt of gebeurt niet.

Misschien gaat het veel meer om de weg er naar toe??

Het is bijzonder om te ervaren dat je niet je gedachten bent. Van waaruit reageer ik? Kan ik dat deel in mij vinden wat niet is ‘aangetast’ door alles wat er gebeurd is in mijn leven.

Ik krijg meteen oefenstof als ik weer thuis ben. De kiespijn die ontstond tijdens de zencursus brengt me bij de tandarts. Een wortelpunt ontsteking. Tandarts laat me de keus om de pijn onmiddellijk op te heffen en de behandeling op een later tijdstip af te maken óf een latere afspraak te maken en alles in één keer te behandelen. In de veronderstelling dat ik twee dagen later terecht kan, besluit ik om nu niets te doen en alles in één keer te laten behandelen. Totdat ik hoor dat ik pas over 1,5 week terecht kan! Dat kan toch niet de bedoeling zijn! Mij zomaar 1,5 week pijn te laten lijden! De pijn die eerst best meeviel, wordt onmiddellijk erger. Dan wil ik de behandeling toch nu, maar mijn woorden worden weggewuifd. Dat ik altijd mag bellen als de pijn heftiger wordt, hoor ik nauwelijks. Boos ga ik naar huis terug en die boosheid wordt steeds groter.

Het veroorzaakt meer pijn dan mijn kies gedaan heeft, besef ik pas later. Tijdens een lánge wandeling hervind ik mezelf. Ik kijk naar binnen en zie dat de boosheid veroorzaakt wordt, doordat ik me niet gezien voel. Het heeft niets met de pijn te maken.

Het maakt me letterlijk pijnlijk duidelijk, van waaruit ik reageer. Niet vanuit wat er eigenlijk gebeurt!!
En de kiespijn… was de volgende dag compleet verdwenen.

Namaste,
Greetje