‘Je bent niet wie je denkt dat je bent’. Die woorden klinken na mijn verblijf in het Benediktushof klooster nog steeds in mijn hoofd. Je bent niet je gedachten, je angsten, je meningen, enz. Maar wat te doen met de angsten, meningen, oordelen of zorgen die helaas regelmatig terug keren en mijn zicht verduisteren op wat/wie ik werkelijk ben?
Twee weken terug was ik aan het skien. Met grote regelmaat vraag ik me af waarom ik ski, want ik schiet heel vaak in de angst als ik op zo’n mooie witte maar steile berghelling sta. Zo ook nu weer.

Maar opeens vanuit het niets, was er een stemmetje in mijn hoofd : ‘Wat zou je doen als je niet bang was???’ Het antwoord kwam onmiddellijk. Ik zou met veel plezier recht naar beneden skien, want ik kan het wel! Ik bedacht me geen moment en gaf gevolg aan mijn ingeving. De wind suisde en ik genoot van het heerlijke gevoel, de snelheid en de prachtig witte sneeuw. Het was heerlijk!!

Beneden gekomen realiseerde ik me met grote helderheid; dit doe ik vaak. In kleine en grote dingen. Irreële angsten, zorgen, verduisteren nog wel eens mijn gemoed, waardoor ik soms de verbinding met dat wat Is/ Liefde/God  kwijt kan raken. Maar wat als…

De weken erop stel ik mezelf met regelmaat die vraag als er weer eens iets op komt. ‘Wat als…’ Het antwoord is elke keer een verademing.

Ik vraag het ook aan iemand die met een probleem zit. ‘Wat als…je die gedachte niet hebt?’ Een stralende lach breekt door in zijn ogen en op zijn gezicht. ‘Ik zou het gewoon doen, de uitkomst maakt eigenlijk niet eens zoveel uit. Ik zou genieten van het proces.’ En ook anderen reageren op dezelfde manier.

‘Wat als’…. ik die gedachte niet geloof?  ‘Wat als’… we ons Licht niet laten verduisteren door onze gedachten, zorgen, angsten, die zo vaak niet kloppen?
Wat doen we dan, hoe reageren we dan?

Betekent dat dan dat ik nooit meer angstig mag zijn, zal zijn? Ik heb het sterke vermoeden dat mijn angsten terug zullen komen net als regenbuien. Ze komen en gaan.
Onprettige emoties zijn signalen. Er is iets aan de hand wat gezien wil worden. Maar vele van mijn angsten zijn oud. Ik heb ze bekeken, hun oorsprong ontdekt en het ontstaan ervan gezien. Ze zijn als een oude opgedroogde bron, maar de waterbedding bestaat nog steeds. Er hoeft maar een regenbui te komen en het water stroomt weer als vanouds, mijn angst gaat weer zijn gang. Maar ‘Wat als…’ ik met deze oefening een nieuwe bedding kan maken! Een bedding van vertrouwen. Als ik vaak genoeg ‘Wat als…’ toepas en doe wat ik dan zou willen doen, ontstaan er nieuwe geulen, waardoor het water nog steeds naar zee zal stromen, maar wel op een andere manier.

Ik wens jou en mij veel Liefde en vertrouwen.

Namaste,
Greetje